این روزها همه تب داغی داریم برای کمک به زلزله زدگان. غرب کشور بدون این زلزله هم همواره با فقر و بیکاری دست و پنجه نرم میکرد. زلزله که امد دیگر هیچ چیز برایشان نماند. تلی از خاک و آجر و سنگ. مردم همیشه در صحنه هم در بی اعتمادی به نهادهای دولتی خود دست به کار می شوند و کمک ها را می برند. جاده ها بند میآید. کمک رسانی هم سخت می شود. این خود بحرانی در بحران است. زیر ساخت نداشت برای شرایط بحران سخت تر از خود بحران است. برنامه نداشتن برای این شرایط بحرانی خود بدتر است. بدتر از همه مدعیان متعدد و تصمیم گیر در این بحرانها برای حل بحران است. این خود بسیار بر فرآیند کمک رسانی و آواربرداری تاثیر می گذارد. در یک هفته اول بحران شور کمک رسانی زیاد و چه بسا بسیاری از کمک ها مضمحل شود. اما از هفته دوم این شور خفته می گردد. درست زمانی که بیشترین نیاز به کمک های مادی و معنوی وجود دارد. الان وقت کمکهای بیشتر است. مردم تا آخر باید در صحنه امدادرسانی باشند. یک برنامه کشوری برای حل بحران باید تدوین و برای هر استان و منطقه باید متناسب با شرایط جغرافیائی و فرهنگی و اجتماعی این برنامه متفاوت باشد. سخت است اما شدنی .

نوع مطلب :
برچسب ها :
لینک های مرتبط :

          

پنجشنبه 2 آذر 1396