ما چه می خواهیم؟

اگر بخواهی اندکی منطقی فکر کنی و منظم افکارت را با جامعه اطرافت سنجه کنی ، بسیار سخت لطمه خواهی خورد. تا زمانی که جامعه ای نتواند خویشتن خود  را نقد نماید و مسائل خود را  تجزیه و تحلیل کند، عیوب تشخیصی هیچ یک درمان نخواهد شد. روشنفکرش هم در کوران حوادث پیرامونی اش دچار اضمحلال شخصیتی خواهد شد، وقتی می بیند تلاشش برای خوب اندیشیدن فدای بی نظمی منتشره در اجتماعش می شود. پس یا مهاجرت نموده و یا مرگ تدریجی اندیشه های اصلاحی اش را شاهد خواهیم بود. انزوای اجتماعی حداقل چیزی است که از این قشر در فضای پیرامونی خود خواهیم دید. در چنین جامعه ای نخبگان منزوی شده و کودن ها اریکه قدرت را ملک لایطلق خویش می انگارند. 

کم نیست این شرایط پیرامون ما. همه در رنجیم اما بیکار و بی عار نشسته ایم که شاید کسی بیاید و ما را نجات دهد. فقط در افواه عمومی دم از خوبی دیگران دور می زنیم و دیگران نزدیک را بد انگاشته و همه معیوب اند و ما بی عیب و نقص. در بهترین شرایط مدیرانمان را مقصر می دانیم. شاید این مدیران را انتخاب می کنیم که مقصر قلمدادشان کنیم و بی عرضگی مان را جائی برای توجیه داشته باشیم.

خودم که نفمیدم چی نوشتم. فقط میدونم که دردم را نوشتم تا اندکی از فشار روحی ام بکاهم. شما فهمیدید به من هم بگید لطفا.

نوع مطلب :
برچسب ها :
لینک های مرتبط :

          

پنجشنبه 18 تیر 1394